Tijdens een wandeling zeg je tegen wildvreemden goeiedag.
Je probeert niemand de pas af te snijden in het verkeer. Netjes ritsen!
Is het druk op straat, dan geef je anderen de ruimte.
Afval, dat hoort in de vuilnisbak, ook al staat ze 100 mtr. verderop.
Foto Christopher Ott/Unsplash
Je bent een hardnekkige wereldverbeteraar.
Er moesten er meer zijn zoals jij. Gewoon vriendelijke mensen met belangstelling voor de ander.
Want een glimlach is zoveel waard: dan word je gezien!
Ben jij ook zo?
Dan herken ik je.
Ik probeer alleen geen wereldverbeteraar meer te zijn.
Niet voor altijd hoor. Ik kies mijn momenten nu.
Het kost me nog altijd moeite, maar het moest gewoon veranderen.
Het moest, uit pure zelfzorg.
Ik was het zó beu om steeds boos te worden.
En ik voelde me helemaal alleen staan met al dat vriendelijke gedrag.
Ik besefte het niet, maar bij nader inzien was ik eigenlijk steeds de hele wereld de les aan het lezen. Laten zien hoe je een goed mens bent..
Maar,
ik had helemaal geen afspraak met de hele wereld. En wereld niet met mij!
Ik deed het helemaal ongevraagd, uit mezelf, in de hoop dat ik…liefde terug zou krijgen.
Het gaat over je thuis voelen, in een wereld van mensen met dezelfde intenties.
Connectie voelen met de mensen om je heen, door belangstelling of door bewondering zelfs.
Bijna 20 jaar geleden fietste ik jarenlang elke ochtend met m’n 3 kinderen 5 kilometer naar school,. En 's avonds terug. Door weer en wind, want daar worden ze sterk van. (Vingertje in de lucht!) En het is goed voor het milieu. (Nóg een vingertje!). Eén kindje voorop, eentje achterop en nog eentje ernaast, want zo doen wij Nederlandse moeders dat. Vastberaden gingen we. Tandje bij als het moeilijk was.
"Van brommer rijden en in de auto zitten krijg je dikke billen".
Mijn kinderen geven het me nu nóg terug. Alle lof werd mij door de ouders toegezongen, terwijl zij met hun kindjes in hun voorverwarmde auto’s stapten. Een stumpertje zullen ze me wel gevonden hebben. En de boosheid kwam daarna: Waarom was er niet elke dag een file van fietsende wereldverbeteraars? Hardop boos werd ik als er onderweg een stevige bui over ons heen kwam. Die bui voelde als een bestraffing. Omdat ik zo'n stommerik was. Voor wie deed ik dit eigenlijk? Om indruk te maken op een ander? Om mijn kinderen milieubewust te maken? Voor het stuk van mezelf dat de beste moeder wilde zijn.
En de woede groeide in mij.
In diezelfde tijd gaf ik na maanden van oververmoeidheid de strijd met mezelf op en besloot ik dat er best een afwasmachine in huis mocht komen. We kozen voor eentje die slechts 125gr afval zou achterlaten, in het geval dat ze oud en versleten zou zijn. Ze kostte 2x zoveel als het gemiddelde andere exemplaar van een ander merk en binnen 2 jaar en 3 maanden gaf ze de geest... Waarom overkomt mij dit? Bescheten door een afwasmachine. Ik vloekte het hardop en ik meende het.
Mijn afspraak met mezelf (waar trouwens niemand om gevraagd had):
De braafste leerling van de klas.
Het liefste meisje, zus, dochter.
De beste moeder.
De vriendelijkste en de oprechtste mens.Altijd mijn best doen om het goed te doen. Voor de hele wereld. Weinig ambitieus.
Hypergevoelig werd ik. En boos. Zo boos! Ik was de hele tijd boos op mezelf. Want het was nooit goed genoeg, wat ik ook deed.
Voor wie deed ik dit echt?
Niet voor m'n moeder, die het hebben van een afwasmachine geen overbodige luxe vond met 3 kleine kinderen. En de wereld? Die wist al helemaal van geen afspraak.
Sprongetje naar een wijzere Esther, 20 jaar later…
“Je bent een goed mens”, zei iemand laatst tegen me.
Tranen rolden over mijn wangen. Ik liet het niet merken.
Het werd warm in mijn hart.
Want ik wist het.
Ik bén een goed mens.
Ook als ik soms geen goeiedag zeg, omdat ik met m’n hoofd ergens anders ben.
Of als ik weer eens te laat ben. Of iemand de pas afsnijdt, omdat mijn brein trager is dan mijn voeten.
Of als ik boos ben, omdat ik pijn heb.
Het heeft niks met een ander te maken.
Ik heb tegenwoordig gewoon een nieuwe afspraak met mezelf.
Stel jezelf eens de volgende vraag: Hoe ga jij ermee om als het tegenzit?
Wat denk je? Hoe voel je je? Wat laat je zien? Ben je daar oké mee? Of wil je het graag veranderen?
Ik hoor graag iets van je.
Voel je je aangesproken? Neem dan es contact met me op. Woede uitbarstingen, sluimerende onrust en depressieve gedachten kunnen verborgen gezichten zijn van trauma.
De makkelijkste manier is via het Dharmahart Café, waar we samen thema's bekijken die lastig kunnen zijn als er een trauma spoor op zit.
Meedoen aan het volgende Dharmahart Café? Schrijf je in door hier op de gele knop te drukken:
Liefs,
Esther werkt vanuit haar eigen ervaring met complex jeugd trauma. Eeuwige student, gepassioneerd lesgever en therapeut, steeds op zoek naar nieuwe manieren om zoveel mogelijk mensen op een zo aangenaam mogelijke manier te informeren over hoe je je emoties de baas kunt zijn, over dat stemmetje in je hoofd en dat ene wat je hart vervult. Esther is de bedenker van Dharmahart Café, een maandelijkse interactieve workshop via Zoom, waar zij haar persoonlijke ervaringen én kennis deelt vanuit haar eigen keuken. Nieuwe inzichten ontstaan wanneer je ontspannen bent. Schrijf je hieronder in voor het volgende Dharmahart Café!
Oh ja, ben je bang dat je op een podium komt als je binnen bent? Wees gerust: je hoeft in het Dharmahart Café helemaal niets en je kan anoniem meedoen! Of je kijkt rustig van op een afstand, in je eigen space en met je eigen kopje thee of koffie binnen handbereik. Helemaal oké.
Kommentare