Straal jij vooral uit dat je ‘alles zelf kunt’ en ‘geen hulp nodig’ hebt?
Het kan een verborgen gezicht van trauma zijn.
Foto Harry Cao for unsplash
Sterk onafhankelijk zijn om jezelf te beschermen, tegen oordelen die te hard bij je binnenkomen, je angst aanjagen of je teleurstellen. Het gevoel is in je jeugd ontstaan. Omdat ze er vroeger niet voor je waren zoals jij het nodig had... Dus doe je het zelf maar. Maar net als bij vele andere strategieën werken ze niet altijd en zeker niet op de lange termijn.
Wanneer je beseft dat je iets moet veranderen ben je er zo mee vergroeid dat het moeilijk is om in beweging te komen en naar iemand uit te reiken.
Je wil wel aan jezelf werken, maar je bent al zo vaak gestart en gestopt. En iedere keer stel je jezelf weer teleur. De motivatie verdwijnt. Je kunt het niet alleen, maar je kunt ook niet om hulp vragen.
Diep van binnen ben je al op voorhand teleurgesteld. In jezelf, en in de persoon die niet door jouw pantser komt. Van buiten lijk je nog steeds sterk. Van binnen is het wel anders...
Je lijdt aan opgev-itis
Wat is er van binnen aan de hand? Letterlijk, bedoel ik dan: op het niveau van je zenuwstelsel.
Wat je niet beseft is dat je zenuwstelsel jou in een bevroren stand heeft gezet. Een heel normale natuurlijke stressreactie van het lichaam waardoor je niet meer logisch kunt nadenken of creatieve oplossingen kunt bedenken. Je moet dus eerst uit deze ‘freeze’ zien te komen voordat je vooruitgang maakt. Je lichaam zachtjes mobiliseren met oefeningen die je terug in het hier en nu brengen. Bewegingen met je ogen bijvoorbeeld, heel traag en bewust, van links naar rechts. Oriënteren. Met baby stapjes. En op tijd rust nemen.
Opgeven is het niet, je lichaam heeft je alleen een beetje in een slaapstand gezet. Het kan dus aanvoelen alsof je niet meer vooruit komt en dat kan heel angstig zijn.
Zelfsabotage zonder dat je het weet
Elke actie om je probleem op te lossen geeft je even een rush, door de anticipatie. Het brein maakt een supersnelle inschatting van de mogelijke (snel)weg naar het einddoel en schat in hoeveel tijd en energie het gaat kosten. Je wordt bovendien extra bijgestaan door het gelukshormoon dopamine dat in je systeem afgegeven wordt. Wanneer het gewenste einddoel niet binnen de verwachte termijn bereikt wordt, geeft het brein ons het sein dat dit niet de juiste aanvliegroute was.
Als je op jonge leeftijd veel tegenslag hebt gehad, dan kan het zijn dat je ongeduldiger bent en het eerder opgeeft. Bij elke nieuwe poging zal de hoeveelheid dopamine afnemen en zelfs helemaal stilvallen wanneer het resultaat uitblijft en de opties schaars worden. Verminderde dopamine niveau’s dempen de anticipatie en op den duur de motivatie om het nóg eens te proberen. Je ziet dit vooral wanneer er van te voren te hoge verwachtingen zijn, of wanneer de stappen te groot zijn om in één keer succesvol te zijn.
‘Ik ben een hopeloos geval’ hoor je mensen vaak zeggen. De ultieme zelfkritiek waarmee je alles doodslaat. We voelen ons zwak en wijten het aan onze genen, aan ons karakter, terwijl we ons onbewust zijn van de onderliggende fysiologische processen die het in de hand hebben gewerkt.
Ook deze zelfkritiek gebeurt vaak zonder dat we het opmerken. We zijn ermee vergroeid. Het is pas wanneer we hardop herhalen wat we denken dat we soms schrikken van de hardheid van de taal die we tegen onszelf spreken.
Wat kun je doen?
Naast specifieke focus en ont-focus oefeningen is het ook belangrijk om een nieuw ritme te zoeken dat jouw voornemen om minder hard voor jezelf te zijn zal ondersteunen en dat jou toch alvast in beweging zet. Je bezig houden met (doenbare) activiteiten waar je anderen mee helpt is een goed idee om zenuwstelsel te reguleren en je dopamine niveau’s terug te normaliseren. Maar ook vooral om nieuwe verbindingen te maken van dankbaarheid, verbinding, betekenisvol zijn. Dat kan zo eenvoudig zijn als een gezonde en lekker maaltijd koken voor iemand of een glimlach. Erkennen dat die persoon bestaat en gezien wordt.
Stel jezelf eens de volgende vraag: Waar vraag je regelmatig om hulp?
Wat laat je graag aan een ander over?
Hou je van verrassingen?
Ik hoor graag iets van je!
Liefs,
Esther werkt vanuit haar eigen ervaring met complex jeugd trauma. Eeuwige student, gepassioneerd lesgever en therapeut, steeds op zoek naar nieuwe manieren om zoveel mogelijk mensen op een zo aangenaam mogelijke manier te informeren over hoe je je emoties de baas kunt zijn, over dat stemmetje in je hoofd en dat ene wat je hart vervult. Esther is de bedenker van Dharmahart Café, een maandelijkse interactieve workshop via Zoom, waar zij haar persoonlijke ervaringen én kennis deelt vanuit haar eigen keuken. Nieuwe inzichten ontstaan wanneer je ontspannen bent. Schrijf je hieronder in voor het volgende Dharmahart Café!
Oh ja, ben je bang dat je op een podium komt als je binnen bent? Wees gerust: je hoeft in het Dharmahart Café helemaal niets en je kan anoniem meedoen! Of je kijkt rustig van op een afstand, in je eigen space en met je eigen kopje thee of koffie binnen handbereik. Helemaal oké.
Wil je meteen aan de slag en dit beter leren begrijpen? De verbanden zien tussen de krachten die jouw leven creëren zoals het nu is? Niet meer in het verleden blijven hangen? Herkennen wat jou nu tegenhoudt? Doe dan met me mee en schrijf je in voor de cursus: Lanceer jezelf In 8 weken leer je de basisprincipes die verantwoordelijk zijn voor de shift die je gaat maken. Of vraag je gratis adviesgesprek aan als je niet weet waar je moet beginnen, maar wel voelt dat het nu tijd is. Helemaal vrijblijvend, en ik garandeer je nieuwe inzichten over jezelf.