Als ik je vraag wie je bent moet je even nadenken. Wat ga je vertellen? Wat noem je? Wat noem je niet?
Kun je het wel beschrijven met woorden en met gedachten? Zijn er genoeg woorden? Kun je ooit compleet zijn in je beschrijving?
Wie ben ik?
Denken.
Soms kan je het denken niet meer stopzetten. Alsof je voortdurend gepraat hoort in je hoofd.
Je kunt je daarvan gewaar zijn, daar hoef je niets voor te doen. Je kunt je gedachten niet stopzetten. Ze komen vanzelf. Soms moet je iets langer wachten, maar oh, kijk! daar heb je er weer een.
Alsof er een ruimte is waar gedachten spontaan in ontstaan.
Veel mensen denken dat ze zijn wat ze denken dat ze zijn. Ze denken dat ze hun gedachten zijn.
We leven in een wereld van concepten, ideeën, overtuigingen, duidingen. Het is de manier waarop we de wereld georganiseerd hebben. We hebben afspraken over hoe we bepaalde dingen noemen, zodat we van gedachten kunnen wisselen.
Maar we zijn ergens gaan geloven dat die concepten beschrijven wat het IS.
Wie ben ik?
Er is een dimensie achter het denken: het gewaar zijn van het denken. Je kunt het denken gadeslaan. Bestuderen. Ontrafelen. Bijvoorbeeld door de ruimte tussen 2 gedachten te ontdekken. In de pauze tussen 2 woorden is geen gedachte. Alleen maar perceptie, aanwezigheid, gewaar zijn. Een haast poëtisch moment. In afwachting van wat er komen gaat, van wat het volgende woord of de volgende gedachte zal zijn, ontstaat er een ruimte waar even niets is en we toch alert zijn. Je weet niet wat de volgende gedachte gaat zijn. Of toch?
Door deze oefening te doen ontstaat de realisatie van een andere dimensie áchter de gedachten. Het canvas waarop ze geschreven worden. De ruimte waaruit gedachten ontstaan.
Onze wereld is overgenomen door mentale concepten. We doen veel moeite om die concepten te begrijpen. We bestuderen ze. Leren ze uit het hoofd soms. Zonder te weten hoe we ze kunnen toepassen of wat de betekenis voor ons persoonlijk is. Ergens onderweg zijn we vergeten dat het slechts concepten zijn: een immer onvolledige beschrijving van wat het in werkelijkheid is. De dimensie achter het denken is het bewustzijn en dat is geen concept dat je moet leren , dat IS er al! Je moet het alleen maar ontdekken!
Het ontdekken van je gewaar zijn.
Het klinkt gek, maar het is één van de belangrijkste ontdekkingen die ik ooit deed en die grote gevolgen had voor de manier waarop ik voortaan oefende; mezelf observeerde. Het zorgde voor een afstand tussen mij en mijn denken. En wie is MIJ dan? Ik ben niet mijn gedachten. Mijn gedachten zijn een reflectie van andere gedachten, of van mijn perceptie, zoals ik de wereld zie.
Ik ben het bewustzijn, de dimensie áchter de gedachten.
Liefs,
Esther is trauma-begeleider en ervaringsdeskundige en heeft sinds 2014 een praktijk in Vlaams Brabant, waarin ze mensen de technieken, concepten en perspectieven leert om zelf hun eigen helingsproces in handen te nemen. Ze is oprichter van de Dharmahart Trauma Mastery Club op Facebook, een plek waar je gratis informatie vindt over hoe je door je trauma's heen groeit.