Overal kun je methoden, technieken en tips vinden over hoe je met trauma omgaat. Maar als je geen rekening houdt met wie er bij jou aan het stuur zit tijdens je zoektocht kom je steeds bedrogen uit.
Ik weet nog dat ik op mijn 8ste dacht: "Nu is mijn leven voorgoed veranderd". Klinkt dramatisch, maar zo voelde het ook. Een onverwachte, nare gebeurtenis vernietigde in één klap mijn onbezorgde kindertijd. Heel lang daarna heb ik het gevoel gehad dat ik iemand anders zijn leven aan het leven was. "Hier had ik niet moeten zijn! Waar is mijn leven? " Vanaf die dag wenste ik elke dag dat het niet gebeurd was.
Dat je als 8jarig kind zo met de dingen omgaat is volgens mij heel normaal. Maar dat je dat een heel leven vol kunt houden is niet erg zinvol. Je groeit uit tot een volwassen persoon, maar de wens om opnieuw te beginnen blijft bestaan. Was het maar anders, was het maar niet gebeurd...
Ik ben een hele weg gegaan sindsdien. En nog steeds. Maar het is inmiddels zó interessant geworden, dat ik niet meer op zoek ben naar het WEGHALEN van mijn trauma's.
EMDR is het toverwoord tegenwoordig. Weet je eigenlijk wat je daar doet? Je sleutelt letterlijk aan de manier waarop je een bepaalde gebeurtenis hebt opgeslagen in je brein. Waardoor de emotionele lading die je eraan gekoppeld hebt niet meer zo ervaart. Het enige dat je daarbij nodig hebt zijn je zintuigen, je oren of je ogen, die alle informatie hebben doorgegeven ten tijde van de nare gebeurtenis. Het werkt vooral goed bij eenmalige traumatische gebeurtenissen die niet persoonlijk zijn, zoals verkeersongelukken en rampen.
Het WEGHALEN van een trauma is mogelijk, als je het aan je lichaam overlaat. Dat bewijst EMDR voor mij. Hypnose werkt ook. Meditatie ook. Er zijn nog meer modaliteiten om dat te doen maar daar gaat het hier niet over.
Iedereen wil het: het trauma WEGHALEN.
Alsof het om een gezwel gaat.
Maar je te veel focussen op het laten verdwijnen van een nare herinnering kan op zichzelf voor problemen zorgen. Je wandelt van de ene naar de andere therapeut, maar niks helpt. Daar word je moedeloos van. Aan het eind van de rit ligt het dus aan jou...
Wat je niet beseft, is dat je zoekt met je trauma brein, en dat is steeds gericht op het wegwerken van wat er in de weg zit en niet op het ontdekken van andere manieren om het leven te beleven.
Creativiteit en openheid horen niet thuis in het trauma brein. Eerder fatalisme en slachtoffergedrag. En hoe harder je eraan werkt, hoe sterker dat aanwezig is. Alles om te voorkomen dat je het trauma weghaalt.
Maar, wat als het trauma stuk helemaal niet weg hoéft?
Wat als het een stuk van jou is, waarmee je je kunt leren verzoenen?
Wat als het je iets belangrijks te vertellen heeft?
Er zit wijsheid in je trauma.
Hoe jonger je bent als je iets naars meemaakt, hoe moeilijker het is om er later iets aan te doen. Tijdens de gebeurtenis doet je brein namelijk iets om jou te beschermen: het splitst zich in 2 (of meer delen). Een geniale manier om ervoor te zorgen dat de volle impact van de gebeurtenis niet in één keer binnenkomt. Zeker bij het onvolgroeide kinderbrein is dat belangrijk. Het kan zijn dat dit splitsen zo goed gebeurt, dat je de gebeurtenis zelfs helemaal vergeet. Of dat er alleen nog een sluimerend gevoel van onheil of donkerte in je achterblijft, waar je vanzelf omheen groeit. Je brein heeft het als het ware verstopt, diep in jou. Je merkt niet dat het gebeurt, omdat je met de delen vergroeit en dat voelt nog steeds als jij.
En dan komt het lastigste: je groeit uit tot een volwassen mens, maar het kindsdeel in jou wordt niet ouder! En het is juist dát deel dat op latere leeftijd voor problemen zorgt. Het wordt letterlijk het stuk waar je over struikelt omdat je het niet ziet. Een onzichtbaar blok-aan-je-been dat voortdurend getriggerd wordt. Wat je namelijk nog steeds met je meedraagt is de perceptie van het kind, dat alles heel heftig beleeft en in alles wat er gebeurt in je leven steeds hetzelfde bewijs ziet: Je wordt afgewezen of je voelt je in de steek gelaten , niet gehoord, nooit goed genoeg , voor het ongeluk geboren, of je zoekt altijd de schuld bij jezelf (makkelijker dan conflict).
Teveel drinken en eten, slachtoffergedrag, depressie, uitstelgedrag, agressie, steeds de verkeerde partners, vage klachten en nog een hele rij andere problemen kunnen het gevolg zijn van dit gekwetste deel dat nog in jou aanwezig is. Ons brein is zo inventief dat we een heel complex web van gedrag en gevoelens creëren om te vermijden dat je loskomt van het trauma.
De impact van de nare gebeurtenissen leven nog in jou door als het gekwetste kindstuk. Sommige mensen hebben meerdere kindstukken, afhankelijk van de aard en complexiteit van het trauma.
Trauma is niet de gebeurtenis zelf, maar het effect dat het op jouw leven heeft. Hoe complex kan het worden?
Je gekwetste deel kan in alle delen van jezelf terug te vinden zijn. Het is alsof het als bloed door jou heen stroomt. Het is erg fatalistisch en laat weinig mensen door. Het heeft als het ware bewakers geplaatst om te voorkomen dat het gekwetst wordt. Kijk maar eens naar beroemde mensen die veel hebben bereikt in het leven en toch heel onzeker zijn. Dat weten kan al veel veranderen in de manier waarop je te werk gaat met jezelf.
Erop letten wanneer dat bange, teleurgestelde, boze of verdrietige kind de kop op steekt en daar niet op in gaan is een begin.
Op een dieper niveau moet het kind in jou nog gehoord worden en de verzorging en geruststelling krijgen die het destijds niet gehad heeft, voordat je je terug compleet kunt voelen.
De oplossing buiten jezelf blijven zoeken is een kinderlijke manier om iets aan je probleem te doen.
De bevestiging dat het niet goed gaat met je, aan de hand van wat er gebeurt in je leven is dat ook.
De oplossing zit in jezelf.
Als je de scheiding kunt maken tussen je volwassen stuk, je kindstuk en je zielenstuk ben je vertrokken voor een reis uit je trauma, zonder dat je het moet weghalen.
Vraag:
Wat zou het voor je betekenen als je trauma een wijs deel van jou is?
Wat betekent het voor jou om jezelf als een verzameling van delen te zien?
Stuur me je antwoorden gerust in een mail. Ik maak graag tijd voor je vrij. (Alles wat je deelt wordt met de grootste voorzichtigheid behandeld).
Liefs,
Esther werkt vanuit haar eigen ervaring met complex jeugd trauma. Eeuwige student, gepassioneerd lesgever en therapeut, steeds op zoek naar nieuwe manieren om zoveel mogelijk mensen op een zo aangenaam mogelijke manier te informeren over hoe je je emoties de baas kunt zijn, over dat stemmetje in je hoofd en dat ene wat je hart vervult. Esther is de bedenker van Dharmahart Café, een maandelijkse interactieve workshop via Zoom, waar zij haar persoonlijke ervaringen én kennis deelt vanuit haar eigen keuken. Nieuwe inzichten ontstaan wanneer je ontspannen bent. Schrijf je hieronder in voor het volgende Dharmahart Café!
Oh ja, ben je bang dat je op een podium komt als je binnen bent? Wees gerust: je hoeft in het Dharmahart Café helemaal niets en je kan anoniem meedoen! Of je kijkt rustig van op een afstand, in je eigen space en met je eigen kopje thee of koffie binnen handbereik. Helemaal oké.
Yorumlar