In de vorige aflevering van Moments of Mindfulness stelde ik de vraag:
Misschien heb je geen idee wat mediteren is, maar heb je gehoord dat het goed voor je is. Dat het je rustiger maakt. Geestelijk gezonder. Stabieler.
Maar je leven wordt niet in één klap rustiger door te mediteren. De dingen die je onrustig of ongelukkig maken verdwijnen niet zomaar ineens. Daarvoor moet je eerst zien welke dingen dat zijn...
Het is wetenschappelijk aangetoond dat regelmatig mediteren je hersenpatronen veranderen. Sommige delen van de hersenen komen eindelijk tot rust en andere delen worden gestimuleerd. Simpel plaatje. Mediteren is stilzitten met de ogen gesloten, zonder dat je slaapt. Anders dan bij slapen ben je volledig wakker en alert. Althans, dat is de ideale meditatie-sessie, want in het begin wil je nog wel eens in slaap vallen.
Mediteren is vaak hard werken. Helemaal niet Zen. Je soms helemaal niet goed voelen.
Maar waarom zou je het dan eigenlijk doen?
Ik wil je iets persoonlijks vertellen.
Ik weet niet of je wel eens naar de mieren gekeken hebt? Stel jezelf dat eens voor en stel je dan ook voor dat er één mier is die daartussen loopt die denkt en doet zoals een mens:
he-le-maal gek word je dan in zo'n kolonie toch?!
Een mier doet alles voor het collectief. Voor (Star)Trekkies onder ons: het is net als bij de Borg. Het gaat niet om de persoonlijke ervaring die je opdoet in het leven. Wat zij en de mieren doen is bijdragen aan het voortbestaan van de soort. Enkel door keihard te werken en zonder vragen te stellen. Wanneer ze 'op' zijn gaan ze dood, of ze worden 'uitgeschakeld'.
Stel jezelf ook het volgende beeld eens voor: een dikke mierenstraat in beweging.
Dat is net als een snelweg. Alles op een snelweg gaat snel, móet snel gaan. Als je van rijbaan verandert moet je uitkijken dat je geen botsingen maakt. Als je wil stoppen moet je je altijd eerst aanpassen aan de beweging van de andere auto's.
Bekijk deze snelweg eens als jouw leven: heb jij ook vaak het gevoel dat ze uitgerekend in jouw strook wel erg vaak bezig zijn met onderhoudsreparaties. Of dat je weer de verkeerde rijstrook gekozen hebt als je in de file staat aan te schuiven. Files of niet, je moet vaak van richting veranderen om je tempo te behouden. Je hebt misschien ook het gevoel dat je je voortdurend moet aanpassen en aan het eind van de rit staat er geen beloning op je te wachten omdat je het zo goed hebt gedaan. (Welk eind trouwens?)
Een aantal jaren geleden had ik zelf het gevoel dat ik 'op de snelweg zat' en dat mijn autootje niet meer zo goed mee kon. Ik had me jarenlang aangepast, vaart gemaakt, overtoeren gedraaid, me ingehouden, sprintjes getrokken en van richting veranderd. Maar de snelweg bleef bestaan. Sterker nog, alles leek steeds sneller te gaan. Ik leek ondertussen ook nergens te komen. Wat was de eindbestemming precies ook al weer?
Zodra ik van mijn plek bewoog deed het al pijn.
Of ik raaktein paniek: Al die veranderingen. Kon ik het wel bijhouden? Wat als ik achterop zou raken en, volledig opgebrand, zou moeten achterblijven aan de kant van de weg?
Ik werd toen zó bang. Vrachtwagens leken wel Roadtrains. Mensen lachten me uit omdat ze zagen dat ik niet meer mee kon. Ik dacht zelfs dat ze me expres van de baan wilden rijden. En ondertussen bleef ik maar op die weg, omdat ik niet wist wat ik anders moest doen. Ik lachte er zelfs nog bij. Om de angst, die bezit van me had genomen, niet te laten zien. Ook niet aan mezelf. Want wat als ik er zelf achter zou komen dat ik 'het' niet kon?
BOEM!
Opeens alles stil.
Ik dan hè. De snelweg was er nog. Andere auto's zoefden aan me voorbij.
Het volgende moment stond ik neer te kijken op de weg, als vanaf een hoge viaduct. En ik zag hoe alles voorbij raasde. Terwijl ik gestopt was, ging alles gewoon door.
En het gekke was: het voelde niet slecht en het voelde niet goed. Het was gewoon zo en ik keek ernaar. En ik was niet dood.
Het duurde even voordat ik begon in te zien dat ik geen mier ben, en ook geen Borg, en ook geen auto, zonder bestuurder...
De weg was er nog. Ik was er nog.
Die ene knal was de ommekeer.
Maar één keer was niet genoeg. Ik heb daarna nog vaak mezelf stil moeten zetten omdat het allemaal te veel werd. Totdat de angst weg was en ik weer kon genieten, van het (onderweg) zijn.
Ik besef dat ik hier ben om ervaringen op te doen. En ik kies zelf de richting en de afslagen. En als de weg me niet bevalt, dan zet ik mezelf stil om te zien waar ik ben. En waar ik naar toe kan.
Dat is voor mij de reden waarom ik mediteer en yoga omarmd heb. Sneller zien wat eraan komt. Beter aanvoelen waar ik me bevind. Ik hoef niet meer tegen de vangrail gesmeten te worden om te stoppen en te veranderen...Ik doe dat zelf.
Stoppen. Stil staan. Zien. Voelen. Veranderen. Groeien. In welk vorm dan ook. Op mijn manier. Dat is waarom het gaat en wat je gelukkig maakt.
Proberen de eindstreep te halen in het tempo en op de manier van anderen zorgt er alleen maar voor dat je jezelf en de weg kwijt raakt.