Een paar dagen geleden gebeurde het....
zo maar vanuit het niets kwam het gevoel in me op.
Ik was op de terugweg van een rondje joggen en voelde me goed. Aanvankelijk moe gestart, met stijfheid in de benen en niet echt veel zin. Maar zoals altijd verandert alles wanneer je je ontspant en je overgeeft aan wat er is en een half uurtje later was ik, warm en bezweet, en zonder pijn of stijfheid, op weg terug naar huis.
Ik hoorde het getik van een specht en het gezang van andere vogels en snoof de lucht nog eens goed op en rook het bos.
Het gaf me een gerust gevoel.
En plots dacht ik: als ik m'n neus nou eens in een boom duw?
Belachelijk natuurlijk, die Hollandse prinses, hoe heet ze ook al weer...Irene,
die knuffelde met bomen.
Niets zo wazig als knuffelen met bomen....
Maar ik raakte de gedachte niet kwijt. Ik stopte bij de eerste de beste stevige boom
van vier armen dik (ik moest me toch kunnen verstoppen als dat nodig was...;), duwde mijn neus tegen de bast en snoof de geur op. Ik ademde een paar keer heel stevig in. Zonder gedachten of gevoelens te benoemen liet ik de geur van deze boom diep tot me doordringen. Volledig en alleen bewust van welke sensaties er tot me doordrongen. En voordat ik het wist had ik mijn armen om hem heen geslagen... Groen, en fris. Aarde. Sterk. Puur. Echt. En zo tastbaar... Ik kreeg er zo'n enorm gerust gevoel van. Het was een soort van vanzelfsprekend Zijn, zonder enige verontschuldiging. Zoals het was, zo was het goed. Ik probeerde nog wat dieper te voelen. Ik gaf mezelf de opdracht om er niets mooiers van te maken. Dat is iets wat we meteen doen als we proberen te observeren. Ik probeerde gewoon te observeren zonder er een mooi verhaal op te plakken. Wat ik toen voelde, daar in het bos, terwijl de vogels hun geluiden maakten en de wind langs mijn wangen streek...was de pure levenskracht van de boom. En voor ik het wist wilde ik nog even blijven staan... Met deze realisatie kwamen meteen de eerste verontschuldigingen in me op. Stel je voor dat iemand 'ons' ziet? Ik dwong mezelf om te blijven. Ik stelde mezelf gerust met de gedachte dat de kans dat ik zou worden afgewezen door een boom behoorlijk klein was. Een paar minuten bleef ik zo staan, in volledige aandacht en opperste concentratie om mijn gedachten volledig bij deze ontmoeting te laten zijn. Wat ik voelde was een enorme levenskracht. Deze boom mocht er zijn. En ik ook. Het is datgene wat ik, en ik denk eigenlijk iedereen, in de mensen om me heen zoek. Contact. In alle echtheid. Puur. Zonder verontschuldiging. Zonder te nemen. Enkel te verbinden. In een lach. Een gebaar. Een stilte. Een twinkeling. In het ontmoeten van die ander, ontmoet je jezelf. En het is goed. Je mag er zijn.
Yorumlar