Moest er een medicijn tegen alle ziekten bestaan,
dat niet schadelijk was op lange termijn (wetenschappelijk bewezen natuurlijk),
zouden we dan nóg slordiger omgaan met ons lichaam?
Lastige vraag, want ik neem het risico om mensen te beledigen. Ze kunnen immers niet anders...
Los van het feit dat we in grote problemen zouden komen als we allemaal 300 jaar of meer konden leven, we zouden het als maatschappij niet kunnen opbrengen, is het goed dat ons leven maar een beperkt aantal jaren duurt. Zo moeten we toch nog een beetje nadenken over hoe we dat leven eigenlijk willen vormgeven. We denken na over de dingen die we belangrijk vinden, of die we willen meemaken. Wie voor ons belangrijk is en wat we willen betekenen voor hen.
Is dat zo? Doen we dat echt? Nemen we daar de tijd voor? Of vergeten we vaak wat belangrijk is terwijl we hard bouwen aan ons leven van gerustheid en comfort? En zijn onze wensen wel zo belangrijk als ze lijken? Onderzoek je dat regelmatig? Of leef je je leven en voor je het weet is er weer 10 jaar voorbij? Druk bezig met werk, een huis bouwen en afbetalen, kinderen groot krijgen, nog meer werken, van sportclub naar kunstklasjes rijden, af en toe een welverdiende vakantie met z'n allen, feestjes geven, poetsen, boodschappen doen, koken, eten....man, man, wat moeten we veel doen.
Alleen het woord moeten al.
Hoeveel dingen doe jij op een dag waarvan je vindt dat ze moeten gebeuren? Eerlijk?
We zeggen vaak dat we geleefd worden door werk, files, (verplichte) familie(bezoekjes), kinderen etc. Maar leggen we onszelf niet steeds zaken op die we eens onder de loep zouden moeten leggen? Omdat ze ons weghouden van de rust en stilte en het gewaar worden van ons werkelijke zelf waar we zo naar op zoek zijn? We weten allemaal dat een uurtje per maand op een massage tafel niet voldoende is om al ons moeten te compenseren...Even niets moeten wordt dan een ding op ons lijstje. En het duurt soms maanden voordat we er aan toekomen. En áls het dan gebeurt is het eigenlijk een teleurstelling, hoe goed de behandelaar ook is. Het weegt gewoon niet op tegen het gewicht van de moeten-vracht.
Zelfs Yoga tijdschriften doen er aan mee:
Doe deze oefeningen 10 minuten per dag en je bent van je klachten af.
Niet dat het helemaal niet werkt. Zelfs al doe je geen enkele oefening: elk woord dat een mens even tot rust brengt is waardevol. Elke poging om Mindfulness te beoefenen is waardevol. Maar het 'medicijn' is net zo snel uitgewerkt als een paracetamolletje. En dus blijven we maar zoeken naar wat wel werkt.
Diep van binnen weten we het eigenlijk wel. Zoals we ook weten dat die rugpijn daar niet ineens was, en ook niet komt omdat ons moeder ook altijd rugpijn had. Ons lichaam liegt niet en de pijn laat het ons weten. Maar we doen toch alsof het niets met ons te maken heeft.
Vraag jezelf eens af waarom? Hebben we echt geen tijd? Of denken we dat we nog een paar honderd jaar op de plank hebben liggen? Reden te meer om dat goed voor te bereiden.
Moesten we 7 miljoen Euro betaald hebben voor dit lichaam, of een jaar keihard afgezien hebben om in dit lichaam geboren te worden, dan zouden we veel vaker tegen onszelf zeggen, of misschien zelfs schreeuwen:"Hey! Zou jij het niet eens rustiger aan doen, gek! Daar heb ik wel veel voor moeten doen hoor!"Voor onze kinderen weten we het wel. En we waarschuwen ze ook vaak genoeg. Drink niet te veel, ga niet roken, ga op tijd naar bed, eet gezond en rust.
Erg geloofwaardig zijn we niet.
Waarop wachten we eigenlijk?
Ik stel voor dat we vandaag beginnen, voor onszelf. Neem de verantwoordelijkheid en neem de tijd. Zet jezelf stop en kijk waar je bent:Hoeveel moeten zit er in jouw dag?
Huur iemand in om de rotzooi van die verbouwing op te ruimen. Laat je kinderen eens zelf fietsen naar hun hobby clubje en ga met een kop thee in de tuin zitten. Voeten omhoog, ogen dicht, niks. Gewoon doen. Dit lichaam is hard aan het werk! Dit lichaam heeft geen medelijden nodig, het wordt goed verzorgd.