"Waarom doe je dit werk eigenlijk?", vroeg mijn partner me laatst.
Uhm, ja, dat weet ik wel hoor. Heb je even?
Mijn werk is mensen helpen met hun levenspijn.
Niet gemakkelijk om ‘te verkopen’ hoor.
Hoe verkoop je verdriet, pijnlijke ontdekkingen, woede en angst?
Mensen helpen om zonder schaamte zichzelf te kunnen zijn.
Dat klinkt al beter.
Mensen helpen hun mooiste leven te creëren.
Klinkt nóg beter.
Maar hoe leuk je het ook omschrijft, we weten allemaal dat het geen gemakkelijke reis gaat worden.
Na je eerste pijnlijke ontdekkingen denk je al snel: “Amai, als het zo blijft, de rest van mijn leven…”
Er is moed voor nodig om tegen de draad van je verleden in te gaan.
Maar als je dat niet doet, leef je eigenlijk niet echt, maar doe je alsof.
Zoals een boek lezen wanneer je op iemand wacht op een openbare plek.
Je aandacht is bij wat anderen van je denken, of de pose die je aanneemt, niet bij het verhaal.
In het begin van zo'n ontwakingsproces heb je heel veel nood aan motivatie,
Iemand die jou rugdekking geeft en laat voelen dat het goed komt.
Zo iemand zoeken is niet eenvoudig.
Zo iemand vinden is een gouden lot.
Maar het is de moeite waard om te blijven zoeken.
Want het gaat tenslotte om JOUW leven, toch?
Jij bent zo bijzonder, maar je beseft het niet. Niet écht.
De samenstelling van jouw cellen, je gedachten, je stem, jouw complexe jij is uniek in deze wereld. Kun je je dat eens even écht voorstellen? We zijn inmiddels met bijna 8 miljard mensen hier en jij bent helemaal uniek.
Ik vind dat echt mind-blowing!
Soms kan deze gedachte me juist in een negatieve denkspiraal brengen. Dan voel ik me zó alleen, dan wil ik helemaal niet uniek zijn. Wil ik me juist omringd voelen door mensen die hetzelfde voelen en die op de juiste momenten de juiste dingen zeggen of doen. Zonder het voor me op te lossen, want dat geeft me een nóg slechter gevoel.
De afgelopen week voelde ik me zo, verschillende keren. Als ik me niet ondersteund voelde.
Of een situatie waarin ik onverwacht bevroor en niet goed wist wat de volgende stap moest zijn.
Ik herinner me ook een moment in de auto en dat een vreemd geluid mijn lichaam in een soort spasme bracht. Het duurde maar een paar seconden, maar ik beleefde het heel bewust. Ik dacht nog: “Wat een vreemd gevoel, blij dat ik niet aan stuur zit!”
Ik weet dat ik gevoelig ben voor dit soort ‘indringers’ als ik niet goed voor mezelf zorg of als ik ziekjes ben of niet goed slaap. En wanneer ik me alleen voel dan krijg ik er ook sneller last van.
Ik heb ontdekt dat het andersom ook zo is: als ik ergens last van heb voel ik me sneller alleen.
Ik heb geleerd om oké te zijn met me naar te voelen. Maar de afgelopen weken is het anders en ik weet niet waarom. Ik word wakker in houdingen waarin ik normaal niet wakker word. Ik heb behoefte om me af te zonderen en me te nestelen in mijn eigen holletje.
Een deel van mij zegt: “Heehoo, niet daar gaan! We moeten nog heel veel doen vandaag hoor.”
Ik ben niet helemaal aanwezig en luister er niet echt naar. Dat is best even fijn hoor, maar soms ook een beetje beangstigend.
Mijn lijf zegt al weken iets heel anders dan huphup.
Het heeft behoefte aan warmte, aan omhelzing, onvoorwaardelijke liefde en aandacht. En niet een beetje, maar héél veel! En graag op de manier waarop ik het herken zodat ik niet steeds hoef te denken: "Het is goed bedoeld, maar...".
Mijn lijf zegt een beetje F*** YOU!
Mijn mond glimlacht nog wel tegen de bezorger van het pakketje, maar mijn benen ondersteunen het niet. Ik ga zitten en kruip onmiddellijk weer terug in de lege ruimte van mijn hoofd.
Vandaag voelde ik het weer. Het ik-ben-helemaal-alleen-gevoel. En toen kwam ik terecht in een enorme oceaan van verdriet en kreeg ik de behoefte om alles wat ik heb meegemaakt te vertellen, liefst in super HD en met veel bijvoeglijke naamwoorden die misschien shockeren, maar F*** YOU!
Maar een ander deel van mij zei onmiddellijk: “Dat kun je toch niet maken. Dat mag je niet schrijven. Je kwetst de mensen die er voor je willen zijn. Je jaagt de mensen schrik aan. Je doet aan sensatie. Ze zullen het niet geloven bovendien!”
Als mijn verdrietige ik huilt komt het van heel diep. Ik hoef zelfs geen verhalen te gebruiken om het te laten komen dit keer. Ik voel me onbegrepen. Te jong en goedgelovig. Zwijg maar en doe. Mijn lijf neemt de passende positie aan die me klein maakt.
Mijn andere ik zegt dat ik nog steeds kan beslissen om niet te huilen. Ik check. Nee, het lukt niet, dit keer moet het.
“Toe maar dan, laat het maar even.” Ik merk plots dat die gedachte me enorm boos maakt! “Waarom ben ik diep van binnen nog zo verdrietig? Waarom heb ik nog steeds last van diepe sporen in mijn ziel? Ik heb al zo hard gewerkt en al zoveel mensen geholpen.”
Op dat moment merk ik dat ik mijn heden door de lens van mijn verleden aan het zien ben. De twee zijn weer versmolten. Ik zie niets anders meer en het maakt me wanhopig. Wanhopig en nóg verdrietiger…
Ik huil een zee van tranen. Mijn schedel drukt tegen m’n brein, mijn ogen zijn gezwollen en ik krijg het koud terwijl het zweet me uitbreekt. “Ik kan het nu stoppen”, zeg ik tegen mezelf terwijl ik mijn jas al snikkend uittrek. Maar ik doe verder.
Ik huil. HAOEWL!!!
Om het leven dat ik niet geleefd heb.
Alle momenten dat ik in-tunede op de wereld maar de wereld niet op mij,
Gebrek aan warmte, vriendschap, respons.
Ik huil en huil en ik voel de jaren van alleen zijn en niet weten.
Van bevroren zijn, en toen nog niet inzien wat het was precies en hoe het kwam.
Van buiten bruisend zelfs, diep van binnen stil, dood, bevroren, opgegeven.
En plots hoor ik het antwoord op de vraag, het wordt me ingefluisterd:
De reden waarom ik doe wat ik doe?
Omdat ik vroeger heel graag zo iemand als ik was tegen gekomen! Iemand die er voor me wil zijn en van me houdt, ook al faal ik, en me laat zien hoe je jezelf kunt bevrijden uit de greep van het verleden. Iemand die me op de moeilijke momenten overtuigt om vol te houden, verder te studeren, me leert om voor mezelf te zorgen, op te komen voor wat ik belangrijk vind en me leert hoe ik mijn stem kan vinden om er uiting aan te geven. Me ook leert hoe ik herken wanneer ik echt mezelf ben en dat dat goed voelt, ook al doe ik daarmee anderen pijn. Iemand bij wie ik mijn schaamte en schuldgevoel mag laten zien en hardop in luide kleuren mag vertellen wat er is gebeurd en hoe boos ik daarom ben!
Sommige mensen vinden me hard, confronterend, gevoelloos soms zelfs.
Sommige zetten me in het hoekje emo, drama, te veel en te hevig.
Ik heb het door scha en schande geleerd: ondanks de meningen niet te stoppen, niet op te geven en door te gaan. Niet iedereen meer te pleasen. (Een deel van mij wil daar bewondering voor hebben.) Ik voel dat ik me nergens voor hoef te excuseren.
Want ik ben goed in wat ik doe.
Omdat ik mijn leven heb gewijd aan wat ik geloofde dat mogelijk was.
En ontdekte dat het zo was.
En zo graag anderen wil gidsen op hun reis.
Je hoeft niet vast te blijven zitten in het verleden.
Je kúnt jezelf bevrijden.
Zwelgen en erin hangen, daar word je ziek van. Verstoppen achter een masker ook. Je komt bovendien alleen maar mensen tegen die het erger of beter hebben dan jij, of mensen die wel voor jou willen zorgen, maar om de verkeerde redenen.
Het kost me nog steeds moed om mijn gekwetste zelf te laten zien.
Maar het wordt steeds makkelijker om er elke dag te staan.
Omdat ik wat ik geleerd heb geïntegreerd heb in mijn leven.
Ik bleef steeds toegewijd aan mezelf,
en het leven,
aan mijn studenten en cliënten.
Aan de kennisgevers die de manier waarop ik met mezelf werkte steeds opnieuw bevestigden.
En elke keer als ik getuige mag zijn van een kleine shift, inzicht of doorbraak bij iemand anders,
zie ik de grote magie van leven in dat vertrouwen.
Als ik nu in een diepe dip raak, zoals afgelopen weken en dagen, en door de lens van mijn verleden kijk, blijf ik niet meer hangen in de donkere wolk of ijzige kou van het alleen zijn. Ik doe niet meer net alsof ik leef. Ik functioneer soms zelfs beter in mijn werk als ik me zwaar en ellendig voel.
Ik kan mezelf toestaan om op welbepaalde momenten het verdriet te voelen en volledig te beleven, zonder dat ik erin blijf.
Ik kan mijn lichaam toestaan om de natuurlijke houdingen aan te nemen om expressie te geven aan datgene wat leeft en beleefd moet worden, zonder meegesleurd te worden in de prikkels en sensaties.
Het beweegt in mij, met mij en door mij. De adem zuivert mij. Mijn geest kalmeert.
Het verdriet gaat door me heen als bezoek op leeftijd.
Meestal doet het zijn jas niet eens meer uit, dan is het zo weer weg. Soms gaat het even zitten en dan maken we een praatje. Het is de stem van een deel van mij dat zich altijd alleen zal blijven voelen, maar dat omringd wordt door mijn eigen helpende handen die weten wat te doen: tijd maken en luisteren.
Ik heb niemand nodig.
Wat van mij is, zal altijd blijven.
Wat wil gaan, gaat.
Wat blijft, blijft vrijwillig.
Geen gevecht.
Vrij zijn,
ondanks of juist dankzij dat wat je hebt meegemaakt.
Als de vrijheid bevochten is, weet je hoe waardevol vrij zijn écht is.
Omdat je het niet altijd bent geweest en je ook niet altijd zo zal voelen
maar je er wel altijd voor kunt kiezen om zo vrij mogelijk te zijn,
vandaag
en elke dag die je gegeven wordt.
Wanneer voel jij je echt vrij?
Wanneer niet?
Schrijf het op in je boekje en laat het me weten!
Het is een mooi vertrekpunt om je perspectief te verbreden.
Ik hoor graag iets van je.
Misschien zie ik je in het Dharmahart Café?
Liefs,
Esther werkt vanuit haar eigen ervaring met complex jeugd trauma. Eeuwige student, gepassioneerd lesgever en therapeut, steeds op zoek naar nieuwe manieren om zoveel mogelijk mensen op een zo aangenaam mogelijke manier te informeren over hoe je je emoties de baas kunt zijn, over dat stemmetje in je hoofd en dat ene wat je hart vervult. Esther is de bedenker van Dharmahart Café, een maandelijkse interactieve workshop via Zoom, waar zij haar persoonlijke ervaringen én kennis deelt vanuit haar eigen keuken. Nieuwe inzichten ontstaan wanneer je ontspannen bent. Schrijf je hieronder in voor het volgende Dharmahart Café!
Oh ja, ben je bang dat je op een podium komt als je binnen bent? Wees gerust: je hoeft in het Dharmahart Café helemaal niets en je kan anoniem meedoen! Of je kijkt rustig van op een afstand, in je eigen space en met je eigen kopje thee of koffie binnen handbereik. Helemaal oké.
Wil je meteen aan de slag en jezelf beter leren begrijpen? De verbanden zien tussen de krachten die jouw nieuwe leven creëren? Niet meer in het verleden blijven hangen? Herkennen wat jou nu tegenhoudt? Doe dan met me mee en schrijf je in voor de cursus: Lanceer jezelf In 8 weken leer je de basisprincipes die verantwoordelijk zijn voor de shift die je gaat maken. Of vraag je gratis adviesgesprek aan als je niet weet waar je moet beginnen, maar wel voelt dat het nu tijd is. Helemaal vrijblijvend, en ik garandeer je nieuwe inzichten over jezelf.